Το ευχαριστώ που λέμε

Είναι κάτι γνωστά παράσιτα με μισθό
-δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το μισθό, ειδικά τον υψηλό-
γουργουρίζουν τα βράδια με τα μπιτζαμάκια τους
το φολκορ σκουφάκι τους και τη σένια παντοφλίτσα
καθώς διαβάζουν με περίσσιο σαλάκι τα υπέροχα κατορθώματα άλλων.

Είναι ένας ιστός,
άγιος και μπερδεμένος με θυμικό
γεμάτος φιλότιμο και αυταπάτες
από καλοσύνη στριφογυρίζει άντερα
από μεταμέλεια εξασφαλίζει το καλύτερο χέσιμο

Είναι κάτι παράσιτα κι ένας ιστός
-κοινωνικός-
αλληλοσυμπληρώνονται, γαμιούνται, κατσαδιάζονται
ώρες, ώρες αυτή η σχέση μου θυμίζει τον μιχάλη τον ψάλτη
τον κερατά φωνή, κατάνοιξη,
τον κερατά χριστοπαναγία.

Πιάστε τα καφενεία χωριανοί
ελάτε να κεράσομε καφέ τα παράσιτα
θα τους αφήσομε χώρο και χρόνο
θα μας μιλούνε και θα γροικούμε με προσοχή
κι ύστερα θα τος επούμε και του χρόνου.

Ω, την παντέρμη την κριτική
ω, την παντέρμη τη θεωρία -την κομμουνιστική-
καλές είναι
μα δε συγκρίνονται με τις στιγμές που αρκεί να πεις
«Ω, τον κακομοίρη, παράααουρος!»