Ξεχασμένα ποιήματα και τέτοια

Το δωμάτιο

  Το απαλό φύσημα του αέρα έσβησε το μισολιωμένο κερί,
ήταν καιρός για άλλη μία χρήση του παράξενου αναπτήρα,
δεν ήταν αυτή η μοναδική επαναλαμβανόμενη πράξη.
  Κατά κάποιο τρόπο η οικολογία τριγύριζε στις κουβέντες μας,
ποτέ όμως δεν ξεκινήσαμε τέτοιου είδους συζήτηση,
ανεξήγητα φαινόμενα, θα φταίνε οι καιροί, εύκολη απάντηση.
  Στο δωμάτιο σεργιάνιζε μια αποστροφική οσμή, δίχως σταματημό,
ίσως αυτή προκαλούσε την αηδιαστική γεύση στο στόμα μου,
ακόμα και η τάση για εμετό εξηγείται, παρά το άδειο στομάχι.
  Πάλι καλά που υπάρχουν και οι σαρκικές απολαύσεις,
διαφορετικά το μάταιο δε θα προέκυπτε καν από αλληλεπιδράσεις,
την κατάσταση σώζει το νεαρό της ηλικίας μας.
  Μου ‘παν πως επιβάλλεται η αισιοδοξία, δε διαφώνησα,
μα κάποιος πρέπει να γεμίσει τα πνευμόνια του με την απαίσια μυρωδιά,
και να ξεράσει λυτρωτικά στα πρόσωπα των άλλων.

Ανθρωπιά

Το σκοτάδι περιστοιχίζει τον ορίζοντα,
κλειστές πόρτες και παράθυρα, σταχτιοί τοίχοι,
φως από τη μουχλιασμένη λάμπα,
ίσως αυτό είναι αρκετό.
Πλαστικά προσωπεία και κορμιά, βαμμένη θλίψη
και κάπου κάπου, έρχεται το χάραμα
χαρούμενα χαμόγελα, γελαστή διάθεση,
φως από τη χαραμάδα.
Μια λωρίδα αρκεί,
τότε λέει μας φωνάζουν ανθρώπους.

Αγγελτήριο θανάτου

Δε μιλάμε,
αυτά είναι πολυτέλειες,
κείμενα, αφίσες, επαναλαμβανόμενες φράσεις,
ωραία τα λένε τα βιβλία,
και ο φαλακρός με το γυμνασμένο σώμα;

Δεν κοιτιόμαστε,
αυτά είναι για αργόσχολους,
κοφτές ματιές, τυπικά χαμόγελα, μηχανικές εκφράσεις,
έχουμε και επαναστάσεις να ετοιμάσουμε,
και ο φαλακρός με το γυμνασμένο σώμα;

Δεν καταλαβαινόμαστε,
έχουμε περιθώρια σύντροφοι,
δεν ήρθε ακόμα η ώρα, ας ζητήσουμε ψήφους,
ο λαός θα μιλήσει,
και ο φαλακρός με το γυμνασμένο σώμα;

Δε θα αντέξουμε,
ρουφιανιά ή εξορία,
λαμπρό φαίνεται το μέλλον,
και ο φαλακρός με το γυμνασμένο σώμα;

Θα περάσει καιρός,
σφαίρες, φωνές, αίμα
γέλιο, κλάμα, χαρά, θλίψη,
και ο φαλακρός με το γυμνασμένο σώμα;

Γυρίστε το βλέμμα,
κοιτάξτε με προσοχή,
κάτι κοσμεί τον ξεφτισμένο στύλο.
Αγγελτήριο θανάτου...